آیا سفرهای فضایی بر بینایی فضانوردان تأثیر می گذارد؟
نکسترو: یافته های محققان نشان دهنده اینست که ماموریت های فضایی طولانی مدت به چشم و بینایی فضانوردان لطمه می رساند؛ این مساله اما و اگرهایی را درباره ی سفر به مریخ به وجود می آورد.
به گزارش گروه علمی ایرنا، وبگاه ارث در گزارشی آورده است: سفرهای فضایی طولانی مدت بر سلامت چشم تأثیر می گذارد و فضانوردان بعد از ۶ تا ۱۲ ماه در ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) این مشکل را تجربه می کنند.
ایستگاه فضایی بین المللی یک ایستگاه فضایی است که با مشارکت بالاتر از ۱۵ کشور ایجاد می شود. این ایستگاه فضایی در مدار نزدیک زمین و در ارتفاع ۳۳۰ تا ۴۳۵ کیلومتری از سطح زمین در حرکت است.
این تغییرات که با بیماری سندرم عصب چشمی در رابطه با پرواز فضایی (SANS) هم راه است، محققان و آژانس های فضایی را نگران کرده است.
تأثیر ریزگرانش روی چشم
ریزگرانش به شرایطی گفته می شود که همانند بی وزنی و گرانش صفر (zero-g) است با این تفاوت که نیروی گرانش دقیقاً صفر نیست و مقدار کوچکی دارد.
سانتیاگو کوستانتینو (Santiago Costantino)، چشم پزشک دانشگاه مونترال کانادا و سرپرست گروه پژوهشی بیمارستان مِزونُو- رُزمون (Maisonneuve-Rosemont)، کشف کرد که بالاتر از ۷۰ درصد فضانوردان در ایستگاه فضایی بین المللی دچار نوعی بیماری به نام سندرم عصب چشمی در رابطه با پرواز فضایی (SANS) هستند.
هدف گروه پژوهشی مورد اشاره تعیین دقیق تغییرات بیومکانیکی دخیل در اختلال خاص بود. اعضاء این گروه، داده های ۱۳ فضانوردی را که میان ۱۵۷ تا ۱۸۶ روز را در ایستگاه فضایی بین المللی سپری کرده بودند، تجزیه وتحلیل کردند. این فضانوردان از نظر سن، ملیت، جنسیت و تجربه ماموریت فضایی، متفاوت بودند؛ این موضوع، گروهی متنوع را برای مطالعه فراهم می کرد.
وضعیت چشمان فضانوردان در اثر ریزگرانش تغییر می کند
پژوهشگران سه پارامتر (متغیر) مهم چشمی همچون سختی چشم (ocular rigidity)، فشار داخل چشمی و دامنه پالس چشم را قبل و پس از ماموریت های فضایی مقایسه و بررسی کردند. آنها برای به دست آوردن این داده ها، از توموگرافی انسجام نوری (نوعی روش تصویربرداری) و تونومتری (فشارسنجی چشم) استفاده کردند.
یافته های این پژوهش حیرت آور بود: سختی چشم فضانوردان ۳۳ درصد، فشار داخل چشمی آنان ۱۱ درصد و دامنه پالس چشم آنان ۲۵ درصد کم شده بود.
نقش بی وزنی
کوستانتینو درباره ی دلیل اصلی این تغییرات توضیح داد: بی وزنی توزیع خون را در بدن تغییر و جریان خون را در سر می افزاید و گردش خون وریدی را در چشم کُند می کند؛ این احیانا همان عاملی است که به انبساط لایه مَشیمیه، که مسئول تغذیه شبکیه چشم است، منجر می شود.
بازگشت به حالت عادی با برگشت به زمین
این تغییرات ممکنست هشداردهنده به نظر برسد؛ اما به طور معمول دلیلی برای نگرانی نیست. چشمان ۸۰ درصد از فضانوردان شرکت کننده در پژوهش که حداقل گرفتار یک مشکل شده بودند، بعد از بازگشت به زمین به حالت عادی بازگشت.
در بیشتر موارد، استفاده از عینک اصلاحی برای رفع علایم ایجادشده در طول مدت حضور در ایستگاه فضایی کافی بود؛ با این وجود، ماموریت های فضایی طولانی مدت آینده، مانند سفر به مریخ، نیازمند احتیاط است.
منبع: nextru.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب