بهره برداری از قدرت بینایی زبان موش ها برای درمان بیماری های عصبی
به گزارش نکسترو، شماری از دانشمندان آمریکایی با شناخت مسیر عصبی که حرکت زبان را برای رسیدن به اهداف لمسی در موش ها کنترل می کند، امیدوار اند به درمان های بهتری برای بیماری های اختلالات عصبی برسند.
به گزارش گروه علمی ایرنا، موش ها با بهره گیری از زبان خود اشیای لمسی را تشخیص می دهند. جویدن نان شیرینی حین خواندن اخبار صبحگاهی، صحبت کردن حین رانندگی، بیرون آوردن تکه ای از غذا که مابین دو دندان گیر کرده همه با هماهنگی زبان و مغز و بدون توجه آگاهانه انسان ها انجام می شود؛ اما مسیر دقیق عصبی این هماهنگی در مغز تاکنون و تا حد زیادی ناشناخته مانده است.
اکنون، شماری از دانشمندان دانشگاه خصوصی کرنل در نیویورک آمریکا مسیر عصبی را شناسایی کرده اند که موش ها برای هدایت زبان بسمت اهداف با قابلیت لمس از آن استفاده می کنند؛ کولیکولوس برتر یا همان ناحیه ای در مغز که پستانداران از آن برای هدایت نگاه خود بسمت اهداف بصری کمک می گیرند.
جسی گلدبرگ، استاد رشته زیست شناسی عصبی و رفتارشناسی در دانشکده علوم و هنر دانشگاه کرنل و نویسنده ارشد این مطالعه اظهار داشت: ماهیت کنترل جنبشی، نظارت بر رفتار درلحظه است تا تنظیمات همزمان محقق شود. این تنظیمات در مغز خودکار هستند، اما بر اثر انواع بیماری ها امکان دارد کارآمدی خویش را از دست داده و صدمه ببینند.
وی اظهار داشت: اگر قابلیت حس لامسه و بازخورد آنرا از زبان انسان حذف نماییم، گفتار نامفهوم می شود و قدرت بلع بهم می خورد. علت شماره یک مرگ و میر در بعضی بیماری های عصبی؛ مانند پارکینسون، دیستونی (بدقوامی ماهیچه) یا اسکلروز جانبی آمیوتروفیک، ذات الریه ریوی یا استنشاقی است. چونکه با کنترل ضعیف زبان، فرد توان کنترل خوب و درست غذا و آب را ندارد و به صورت تصادفی آنها را استنشاق می کند و خفه می شود. شناسایی این مسیر سرنخی برای بهبود درمان اختلالات عصبی است.
بیشتر بخش های مغز به کنترل جنبشی اختصاص دارد؛ مانند جویدن و رسیدن به یک فنجان بدون نگاه کردن. اما سازوکار بازخوردهای لمسی در اندام ها همچون در زبان تا حد زیادی ناشناخته مانده است، چونکه مشاهده آن دشوار است. تکنولوژیهای جدید همچون دوربین های پرسرعت و یادگیری ماشینی به محققان امکان را می دهد تا ارتباطات جدید برقرار کنند.
چند سال پیش، محققان دانشگاه کرنل روشی را برای مطالعه کنترل جنبشی در محل در موش ها با تمرکز بر زبان آنها هنگام لیسیدن آب از یک منبع آب طراحی کردند. آنها متوجه شدند موش ها به شکل دوره ای آب می خورند مثلاً در هر ثانیه شش تا هشت بار به منبع آب لیس می زنند.
محققان این مورد را با بهره گیری از یک الگوریتم یادگیری عمیق برای تحلیل و بررسی ساعت ها فیلم ویدئویی گرفته شده با دو تصویر در هر میلی ثانیه به نتایج این یافته رسیدند که در موش ها، یک معماری بسیار حفاظت شده از مغز وجود دارد و معمولاً دستاوردهایی در این سطح بعدا قابل بررسی و شاید تعمیم به انسان باشد.
این موفقیت همینطور راه هایی را برای پژوهش در مطالعات در رابطه با گفتار، استفاده پیچیده دیگری از کنترل زبان با هدایت لمسی و رباتیک هوشمند مصنوعی باز می کند.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب