محققان با تاكید بر نقش خانواده و مدرسه مطرح كردند؛
جای خالی برنامه درسی تربیت جنسی در مدارس
نکسترو: نکسترو: پژوهشگران کشور در یک تحقیق، بر لزوم و اهمیت همکاری نزدیک مدارس با خانواده ها برای «تربیت جنسی» صحیح کودکان و نوجوانان تاکید کرده اند.
به گزارش نکسترو به نقل از ایسنا، یکی از بنیادی ترین مسائل زندگی که کیفیت حیات انسان در گرو چگونگی شناخت و کاربست آنست، تربیت جنسی است. در خیلی از کشورها، تربیت جنسی مدرسه محور شامل برنامه های طراحی شده ای است که بمنظور افزایش دانش و تشویق به راه های کاهش خطرات جنسی و پیش گیری از مشکلاتی نظیر اچ آی وی برای دانش آموزان در محیط مدرسه ارائه می شود. اما برخی پژوهشگران معتقدند که مدارس از تخصص لازم در حوزه مسائل جنسی برخوردار نیستند و گاه معلمان، دانش آموزان را مورد آزار و اذیت جنسی قرار داده اند یا مدارس با نوجوانانی که از نظر جنسی فعال می باشند، در کشمکش هستند. با وجود این، توجه به این مسائل مورد غفلت واقع نشده است.
اما در نظام آموزشی ایران، بنا بر نظرات متخصصان، توجه به این موضوعات و همین طور شناخت خاصیت ها و شایستگی های معلمان یا مربیان تربیت جنسی مغفول مانده است. در خیلی از کشورها وزارت آموزش وپرورش خواهان مشارکت فعالانه و قوی خانواده و مدرسه در رشد و ارتقاء رفتارهای سالم کودکان و نوجوانان است. این نوع تربیت جنسی با هدف مشارکت خانه و مدرسه و ایجاد شبکه حمایتی در بین کارکنان مدرسه، والدین و سرپرستان و به تناسب پشتیبانی از کودکان و نوجوانان در حوزه تربیت جنسی شناخته می شود. تربیت جنسی خانواده-مدرسه بیان کننده حضور والدین، سرپرستان و سایر اعضای خانواده در روند انتخاب برنامه درسی نیز هست. در فرهنگ ایرانی، خانواده، پایه و ستون اصلی جامعه است و برای مردم ایران واحدی بسیار باارزش است، بطوریکه کانون اصلی حفظ سنت ها، ارزش ها و هنجارهای اجتماعی به شمار می آید.
در ارتباط با این موضوع، یک مطالعه پژوهشی توسط پژوهشگران دانشگاه علامه طباطبائی و دانشگاه خوارزمی انجام شده است که در آن به مفهوم سازی برنامه درسی تربیت جنسی با تاکید و توجه ویژه بر نقش خانواده-مدرسه پرداخته شده است.
پژوهشگران فوق برای انجام این تحقیق کیفی، داده های مورد نیاز را از ۳۲ نفر از متخصصان در عرصه های مرتبط علمی، آموزشی و اجرائی جمع آوری کرده و سپس مورد تحلیل و بررسی قرار داده اند.
برمبنای یافته های این پژوهش، ادراک متخصصان نسبت به برنامه درسی تربیت جنسی خانواده-مدرسه، مرکز ثقل بودن گفتمان فرهنگی تربیت جنسی را نشان میدهد که تعادل برنامه درسی تربیت جنسی خانواده-مدرسه به تعادل آن بستگی دارد و با شفاف سازی نقش های خانواده-مدرسه، زمینه لازم برای نوبسترسازی برنامه درسی فراهم می آید.
مصطفی قادری، دانشیار و پژوهشگر مطالعات برنامه درسی دانشگاه علامه طباطبائی و همکارانش در این خصوص می گویند: «تربیت جنسی خانواده محور، شامل مدیریت رفتارهای جنسی خود، کودکان و محیط اطراف است که استلزام آن، ایجاد روابط محترمانه و صمیمانه میان والدین و فرزندان، نگرش مثبت نسبت به تربیت جنسی و فراهم کردن امکانات و تسهیلات مناسب از طرف والدین برای فرزندان است. از آنجائیکه تربیت جنسی امری وابسته به فرهنگ و اخلاق به حساب می آید، تقویت و پرورش فضایل اخلاقی و معنوی و رعایت آن از طرف والدین، به عنوان مداخله اخلاقی مورد توجه قرار گرفته است».
بگفته آنها، «گونه دیگری از یافته ها شامل آموزش و یادگیری مهارت های ویژه والدین شامل کسب و ارتقاء دانش جنسی، ارتقای مهارت های اجتماعی و ارتقای مهارت های عاطفی- نگرشی است. تجهیز والدین به دانش کافی و علمی، ارتقاء مهارت های ارتباطی و اجتماعی ایشان و مهارت تغییر نگرش مثبت نسبت به تربیت جنسی، مهارت تفکر و دغدغه مندی و مهرورزی، مواردی است که والدین باید شایستگی لازم را در آنها کسب کنند».
دسته دیگری از یافته های این تحقیق، خاصیت های تربیت جنسی خانواده محور هستند. تربیت جنسی که در خانواده حادث می شود امری رشدی، تحولی، بافتارمند و از فرزندی به فرزندی متفاوت و امری مشارکتی و تعاملی میان والدین با یکدیگر و فرزندان و همین طور مبتنی بر عقلانیت و فهم مشترک والدین و فرزندان از تربیت جنسی است.
قادری و همکارانش اشاره کرده اند: «تربیت جنسی مدرسه محور بیان کننده نقش اعضای مدرسه مانند مدیریت، معلم، مشاوره و دیگر کارکنان مدرسه و با رویکرد و شیوه اجرای مشخصی است. با این تعبیر که مدرسه ضمن داشتن نقش آموزشی، همیشه بر دانش آموزان و رفتارهای آنان نظارت و مراقبت داشته باشند و محیط حمایتی و مشارکتی را در سطح مدرسه ایجاد کنند و بر غنی سازی اوقات فراغت و برقراری نشاط و پویایی تاکید کنند. ایجاد و حفظ ارتباط خانواده و مدرسه بوسیله تقویت روحیه و انگیزه ارتباط و سازوکار اجرائی همکاری خانواده–مدرسه نیز بسیار مورد توجه مشارکت کنندگان در پژوهش قرار گرفته است».
به عقیده این دانش پژوهان، «با نقش هسته ای که گفتمان فرهنگی تربیت جنسی دارد، باید مهم ترین دغدغه تصمیم گیرندگان کلیدی در عرصه های کلان کشوری، حفظ و نگهداری مرکز ثقل باشد. تمامی برنامه ها و کنشگری ها باید در راستای حفظ مرکز ثقل تربیت جنسی خانواده-مدرسه یعنی گفتمان فرهنگی تربیت جنسی باشد».
این یافته های علمی پژوهشی که توجه به آنها، نقشی ویژه در تربیت بهتر کودکان و نوجوانان کشور از نظر جنسی خواهد داشت، در دوفصلنامه «پژوهش های برنامه درسی» وابسته به دانشگاه شیراز و انجمن مطالعات برنامه درسی انتشار یافته اند.
منبع: nextru.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب