در یك مطالعه مدل سازی بررسی شد
گرمادرمانی روشی برای از بین بردن سلول های سرطانی
پژوهشگران دانشکده علوم و فنون نوین دانشگاه تهران با انجام یک مدل سازی، تاثیر روش گرمادرمانی در از بین بردن سلول های سرطانی را مورد بررسی قرار دادند.
به گزارش نکسترو به نقل از ایسنا، «گرمادرمانی» یا هایپرترمیا؛ یکی از روش های درمانی سرطان است که در آن بافت بدن را به دماهای بالا (تا حدود ۴۵ درجه سانتی گراد» می رسانند.
تحقیقات نشان داده است که دمای بالا می تواند با لطمه رساندن به پروتئین ها و ساختارهای میان سلولی، سلول های سرطانی را تخریب کرده و تومور را از بین ببرد و معمولا حداقل لطمه را به بافت های سالم می رساند. درمان با این روش در حال مطالعه بصورت آزمایشی است و هنوز به شکل گسترده صورت نمی گیرد.
برای گرمادرمانی، گرما را می توان با شیوه های مختلفی ایجاد کرد که یکی از آنها تزریق نانوذرات مغناطیسی به شکل محلول به محل تومور و قرار دادن آن در میدان مغناطیسی است.
هزینه آزمایش ها در وضعیت داخل بدن موجود زنده جهت بررسی تاثیر گرمادرمانی، بالاست. به همین خاطر معمول است که برای کاهش هزینه ها، قبل از انجام آزمایش اصلی، مدل سازی صورت گیرد. بنا بر این پژوهشگران دانشگاه تهران با انجام یک مطالعه مدل سازی با بهره گیری از داده های تجربی حاصل از آزمایشات خارج از بدن موجود زنده، شرایط را جهت استفاده از این روش در داخل بدن موجود زنده پیش بینی کردند. مدل سازی می تواند تا حد خوبی دقت را برای پیش بینی چیزی که در واقعیت رخ می دهد بالا ببرد و نتایج بهتری به پژوهشگران ارائه کند.
بررسی ها نشان می دهند که بافت زنده افزایش دما را تا حدود ۴۰ درجه سانتی گراد تحمل می کند. با افزایش دمای بافت از ۴۳ درجه سانتی گراد به بالا، زوال بافت به تدریج شروع می شود. در دمای ۵۰ درجه سانتی گراد، شرایط برای از بین رفتم کامل بافت فراهم می شود. در این روش می توان دمای تومور را به ۵۰ درجه سانتی گراد رساند و مدت زمان مشخصی در این دما نگه داشت تا بافت تومور کاملا از بین برود. باید توجه داشت دمای بافت های مجاور به حدی بالا نرود که سبب لطمه دیدگی آنها شود.
یافته های این مدل سازی حاکی از آنست که تزریق در مرکز تومور به سبب توزیع یک نواخت دما می تواند درمان موثرتری را نتیجه دهد و لطمه کم تری به بافت سالم و پوست برساند. همین طور در صورتیکه تزریق یک جا انجام نگیرد و محلول با حجم کم تر و در چند محل مختلف داخل تومور تزریق شود، دمای حجم بیشتری از تومور به ۴۲ و بالاتر می رسد و درمان بهتری خواهیم داشت.
همچنین در صورت صلاح دید پزشک، اگر دمای محلول قبل از تزریق به دمای بدن برسد، درمان با سرعت بیشتری صورت خواهد گرفت و زمان کم تری برای گرما درمانی نیاز است. پس باتوجه به سمیت جزئی نانوذرات و همین طور دردهای احتمالی و سوختگی در محل ایجاد گرما و در نتیجه اهمیت حداقل کردن زمان درمان برای آسان تر بودن بیمار، سفارش می شود قبل از تزریق دمای محلول به دمای بدن رسانده شود.
پژوهشگران این مطالعه پیشنهاد می کنند که مدل سازی برای تزریق با حجم های مختلف در چند محل صورت گیرد و محل های بهینه برای تزریق و حجم بهینه محلول به دست آید. همین طور می توان با در نظر گرفتن شرایط بیمار و کمک گرفتن از تصویربرداری، هندسه ای دقیق تر برای هر بیمار در نظر گرفت و باتوجه به نوع، سایز و موقعیت تومور، روند درمانی را با بهره گیری از مدل سازی پیش بینی نمود.
در انجام این پژوهش فاطمه نقدآبادی و بهمن وحیدی؛ پژوهشگران دانشکده علوم و فنون نوین دانشگاه تهران، مشارکت داشتند.
این مطالعه برمبنای پایان نامه کارشناسی ارشد مصوب دانشگاه تهران انجام شده است و یافته های آن فروردین سال جاری بصورت مقاله علمی با عنوان «تحلیل اثر گرمادرمانی با نانوذرات مغناطیسی بر بافت های سرطانی» در مجله علمی پژوهشی دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، انتشار یافته است.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب