یافته محققان؛
پیشروی ۴۰ درصدی مناطق خشک روی زمین در ۳ دهه
نکسترو: یافته های یک مطالعه پژوهشگران سازمان ملل متحد نشان میدهد بالاتر از 41 درصد از اراضی سطح زمین (غیر از قطب های جنوب و شمال) به سبب تغییرات اقلیم جزء مناطق خشک قرار دارد.
به گزارش خبرنگار گروه علمی ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی ارث، کنوانسیون سازمان ملل متحد برای مبارزه با بیابان زایی (UNCCD-SPI) در این گزارش اعلام نمود در طول سه دهه تا سال ۲۰۲۰، زمینهای خشک حدودا به اندازه ۴.۳ میلیون کیلومتر مربع یا نیمی از وسعت قاره استرالیا گسترش یافته اند.
این یعنی ۴۰.۶ درصد از اراضی روی روی زمین، به استثنای قطب جنوب، هم اکنون از زمینهای خشک تشکیل شده است. همین طور بر طبق این گزارش، بالاتر از سه چهارم کل اراضی زمین در طول سه دهه منتهی به سال ۲۰۲۰، در مقایسه با دوره ۳۰ ساله قبلی یعنی از ۱۹۶۱-۱۹۹۰، آب و هوای خشک تری را از سر گذراندند. افزایش گسترده خشکی در دهه های اخیر، موجب افزایش بالاتر از ۳ درصدی زمینهای خشک جهان شده است.
دانشمندان نویسنده این گزارش تاکید نمودند، گسترش زمینهای خشک یا مناطقی که میزان بارندگی در آنها کمتر از ۶۵ درصد مدت مورد اشاره قبلی است، وضعیت جدیدی در عرصه آب و هوایی است که سبب گسترش مناطق خشک در جهان بطور قابل توجهی در دهه ۱۹۹۰ شده است.
مناطقی که در دهه های اخیر به خشکی تبدیل گشته اند در غرب آمریکا، شبه جزیره یوکاتان مکزیک، شمال شرقی برزیل، شمال غربی آرژانتین، منطقه مدیترانه، شمال دریای سیاه، ساحل، دره ریفت، شمال شرقی آفریقای جنوبی، مرز بین روسیه، قزاقستان، چند منطقه محلی در شمال شرقی سیبری، بخش های بزرگی از مغولستان، شمال شرقی چین و جنوب شرقی استرالیا قرار دارند.
کارشناسان دریافتند سودان جنوبی و تانزانیا در آفریقا بیشترین درصد انتقال اراضی به مناطق و اراضی خشک را به خود اختصاص داده اند؛ اما چین بیشترین کل مساحت تبدیل زمینهای عادی به مناطق خشک را ثبت کرده است.
کارشناسان می گویند: در صورتیکه انتشار بیشتر دی اکسید کربن دما را افزایش داده و بر نظام تغییر اقلیم تأثیر می گذارد و سبب خشکسالی می شود، سبب تأثیرات زیست فیزیولوژیکی مانند تغییر رسانایی روزنه ای برگ و کارآیی مصرف آب گیاه نیز می شود و با تغییر فعالیت فتوسنتزی بر رشد کلی گیاه نیز اثر می گذارد. اگر انتشار گازهای گلخانه ای به همین اندازه همچنان ادامه یابد، تلاش ها برای کاهش و انطباق با تغییرات اقلیمی ناکام بماند، نزدیک به ۴۰ درصد از جمعیت پیش بینی شده جهان، ساکن مناطق خشکی خواهند بود و تا سال ۲۱۰۰ با خطرهای قابل توجهی مواجه شوند.
بنابراین خشکی اراضی غیر از این که مهاجرت را تشدید و تسریع خواهد کرد، می تواند بر کشاورزی و تولید مواد غذایی نیز اثر منفی بگذارد.
افزایش خشکی که منجر به کمبود آب می شود، موجب خواهد شد اغلب مردم محلی از آبی بی کیفیت یا آلوده استفاده نمایند. نوشیدن آب آلوده می تواند منجر به هضم فلزات سنگین و سایر عناصر سمی، افزایش ریسک مبتلاشدن به سرطان، بیماریهای قلبی عروقی و سایر بیماریها باشد.
از جمله سفارش ها برای کاهش و سازگاری با خشکی می توان به تقویت نظارت بر خشکی، بهبود شیوه های کاربری اراضی، سرمایه گذاری در راندمان آب و ایجاد انعطاف پذیری در جوامع لطمه پذیر است.
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب