خطر 14 هزار چاه گاز و نفت مهر و موم نشده برای محیط زیست
نکسترو: پژوهشگران می گویند 14 هزار چاه گاز و نفت که مهر و موم نشده اند، آب و هوا و اکوسیستم های دریایی را در معرض خطر قرار می دهد، این در حالیست که بستن این چاه های غیرفعال بیش از 30 میلیارد دلار هزینه دارد و شرکت های بزرگ نفتی مسئول آن هستند.
به گزارش نکسترو به نقل از ایسنا و به نقل از آی ای، بر اساس مطالعه ای که بتازگی توسط پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا دیویس انتشار یافته است، بیش از ۱۴ هزار چاه نفت و گاز در خلیج مکزیک بدون درپوش باقی مانده اند و می توانند بطور بالقوه به اکوسیستم های دریایی لطمه برسانند و به گرمایش جهانی نیز دامن بزنند.
طبق قوانین ایالات متحده، اپراتورهای چاه های نفت و گاز از نظر قانونی موظف می باشند بعد از واگذاری تولید، چاه ها را مسدود کنند. این پروسه نسبتاً ساده است، بطوریکه ناحیه بالایی چاه باید توسط سیمان مسدود شود و سپس با رسوب پوشانده شود. سپس می توان لوله کشی را قطع کرد و سایت را رها کرد.
چاه در صورت بسته نشدن همچنان به تراوش هیدروکربن هایی مانند متان ادامه می دهد که می تواند توسط حیات میکروبی هضم شود، اما سپس به کربن دی اکسید تبدیل می شود که راه خودرا به جو زمین باز می کند. سپس مولکول های سنگین تر بدون پردازش باقی می مانند و به آلاینده هایی تبدیل می شوند که اکوسیستم های دریایی را در معرض خطر قرار می دهند.
آیا همه چاه های نفت و گاز درپوش دارند؟
باتوجه به خطرات شدید مربوط به نبستن چاه ها، قوانین ایالات متحده دستور می دهد که چاه ها بعد از استفاده بسته شوند. با این وجود، زمانی که پژوهشگران به داده های مربوط به چاه های حاضر در فقط امتداد خلیج مکزیک که شامل ایالت های آلاباما، لوئیزیانا، می سی سی پی و تگزاس می شود، نگاه کردند، دریافتند که بیش از ۱۴ هزار چاه درحال تولید نیستند و بطور دائم درپوش ندارند.
با توجه به این که این منطقه دارای بیش از ۸۲ هزار حلقه چاه است، تعداد چاه های بدون درپوش اندک به نظر می آید. با این وجود، با توجه به این که بیش از ۶۴ هزار حلقه از این چاه ها بازنشسته شده و درپوش گذاری شده اند، ۱۴ هزار حلقه چاه بدون درپوش عدد بزرگی است.
حدود ۳۵۰۰ حلقه از این چاه ها دارای درپوش موقت هستند، به این معنا که اگر قیمت سوخت های فسیلی بیش از اندازه نوسان داشته باشد یا فناوری بهتری در دسترس قرار گیرد، می توانند احیا و باردیگر استخراج شوند. با این وجود، احیای آنها بعید است، برای اینکه داده های قبلی نشان داده است که کمتر از چهار درصد از چاه هایی که به مدت پنج سال غیرفعال بوده اند باردیگر به روند تولید باز می گردند.
بستن یک چاه بسته به موقعیت مکانی آن می تواند یک کار پرهزینه باشد. آنهایی که در آب های کم عمق هستند را می توان با هزینه ای ۶۶۰ هزار دلار به ازای هر ۳۰ سانتیمتر عمق بست، در صورتیکه چاه های واقع در آب های عمیق تر بیش از یک میلیون دلار در هر ۳۰ سانتیمتر هزینه دارند. بدین سبب با وجود حدود ۱۶۰۰ حلقه چاه در آب های عمیق، هزینه بستن آنها بیش از ۳۵ میلیارد دلار برآورد می شود.
حدود ۸۷ درصد از این چاه ها متعلق به شرکت های بزرگ نفتی هستند که طبق قوانین ایالات متحده، حتی اگر مالکیت چاه تغییر کند، مسئولیت مشترک بستن آنها بر عهده آنهاست.
این در حالیست که به عنوان مثال شرکت نفتی «اِکسون موبیل» به تنهایی می توانست تمام چاه های غیرفعال را در سال قبل مسدود کند و همچنان ۸۰ میلیارد دلار سود داشته باشد.
بدین سبب واقعاً این سؤال پیش می آید که چرا شرکتها چاه های خودرا مسدود نمی کنند؟ بنظر می رسد نظارت بر اجرای قوانین باید تشدید شود، به ویژه که پای محیط زیست در بین است.
پژوهش های اخیر گزارش داده است که کارهای تولید نفت و گاز موجب مرگ و میر بیش از اندازه و حملات آسم در کودکان شده است که در زمینه سلامت بیش از ۷۷ میلیارد دلار خسارت وارد کرده است.
این مطالعه در مجله Nature Energy انتشار یافته است.
منبع: nextru.ir
مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب